Eerst een stapje terug in de tijd
Na mijn studie
rolde ik in de internationale bedrijfswereld. In de Amerikaanse
multinational waar ik jarenlang werkte vonden mijn ambitie en
bewijsdrang een dankbare voedingsbodem. Ik kreeg de kans om kwaliteiten
en vaardigheden te ontwikkelen die in mijn verdere leven van groot nut
bleken te zijn: daadkracht, analytisch vermogen, conceptueel denken,
heldere doelgerichte communicatie...
Voor al die kansen ben ik vandaag nog steeds dankbaar.
Gaandeweg
voelde ik echter dat een stuk van mij in de kou bleef staan. Mijn ego
was best wel tevreden, trots zelfs, dat ik in zo'n complexe wereld 'mijn
mannetje' kon staan. Maar mijn ziel hunkerde naar verbinding,
vertraging, verdieping... naar een leven dat zich kon ontvouwen op het
ritme van de cyclische natuur, in plaats van in een rechte lijn
voorwaarts. Toen kon ik dat nog niet zo benoemen, maar nu weet ik dat
dit de roep was van mijn vrouwenziel. Zij hongerde ernaar om verkend,
gehoord en gezien te worden. Er was geen weg meer omheen. Dus daalde ik
af naar een diepere laag in mijzelf. Het was een tocht door het donkere
bos, een weg van verinnerlijking,
van loslaten, van overgave... Van leren luisteren naar wat écht geleefd wilde worden.
In
die periode kwam het boek 'De Ontembare Vrouw' van Clarissa Pinkola
Estés op mijn pad, de bijbel voor vele vrouwen vandaag. Aan de hand van
mythen en sprookjes wijst zij vrouwen de weg naar hun wilde, ongetemde,
instinctieve natuur. Wat een openbaring! Mijn vrouwenhart jubelde. In de
taal van sprookjes, verhalen, archetypen en symboliek vond ik de weg
terug naar mijn vrouwelijke natuur, met al haar grilligheid, kwetsuren,
diep doorleefde wijsheid en oerkracht. Daarnaast ging ik ook in de
buitenwereld echt verbinding maken met andere vrouwen. Ik dacht voorheen
altijd dat ik een open boek was, dat ik mezelf liet zien zoals ik was.
Pas toen ik ging deelnemen aan
vrouwencirkels ontdekte ik
dat dat niet zo was. Dat ik me altijd 'van mijn beste kant' wou laten
zien: sterk, energiek, positief. In de verbinding met andere vrouwen
durfde ik stilaan ook mijn kwetsbare kant laten zien: mijn twijfels,
groeipijnen en worstelingen. Ik leerde dat zachtheid en gevoeligheid er
ook mochten zijn en ontdekte de kracht van oprecht delen, uitwisselen,
elkaar (h)erkennen en bekrachtigen in ons vrouw-zijn. De kracht van
zusterschap.
(
Samen
met een paar vriendinnen vorm ik sinds een aantal jaren een besloten
vrouwencirkel. Steeds weer voel ik me verwonderd en dankbaar voor dit
draagvlak. Het helpt me om verder te groeien, als mens en als vrouw.
Verhalen delen, in stilte zijn, samen in meditatie gaan. Elkaars
creativiteit bekrachtigen. En ook samen in het ongemak van angst,
verdriet en verlies durven gaan zitten. Uit deze verdiepende beweging
groeien nieuwe inzichten en inspiratie. Het is voedsel voor de ziel.)